طراحي خودروهاي بدون فرمان
نسل تازه خودروهاي خودران در مسيري حرکت مي کند که طراحي داخلي را دگرگون مي سازد و فرمان، پدال ها و تجهيزات دستي را از کابين حذف مي کند. در اين الگوي نو، خودرو نه بر اساس نياز راننده، بلکه بر اساس تجربه سرنشينان شکل مي گيرد. فضاي داخلي از يک محيط رانندگي سنتي به يک محيط نشستن هوشمند تبديل مي شود؛ محيطي که جايگاه فرمان در آن معناي سابق را ندارد.
به گزارش خودران، طراحي خودروهاي بدون فرمان حاصل مسيري است که خودروهاي خودران سال هاست آن را مي پيمايند. هنگامي که سامانه هاي هوشمند قدرت تصميم گيري لحظه اي، کنترل حرکتي، مديريت مسير و تنظيم ايمني را به عهده مي گيرند، نياز به فرمان و پدال ها به تدريج حذف مي شود. اين حذف تنها يک اقدام طراحي نيست، بلکه نتيجه اعتماد کامل به تفکر پردازشي خودرو و قابليت آن در تفسير شرايط حقيقي جاده است.
در غياب فرمان، کابين خودرو از يک محيط رانندگي به يک محيط زندگي تغيير ماهيت مي دهد. فضاي جلو آزادتر مي شود، صفحه نمايش ها جايگاه متنوع تري پيدا مي کنند و چيدمان صندلي ها مي تواند به شکل رو در رو، دايره اي يا خوابيده تنظيم شود. اين انعطاف پذيري، طراحي داخلي را از قالب هاي محدود سنتي رها مي کند و خودرو را به يک اتاق چندمنظوره تبديل مي سازد.
در اين ساختار جديد، ارتباط انسان با خودرو از طريق دستورهاي طبيعي انجام مي شود. سرنشين مي تواند با بيان ساده جهت، مقصد يا حالت حرکتي را مشخص کند. سامانه هاي تشخيص نگاه، حالات چهره و حرکت دست، ابزارهاي تازه اي هستند که نقش فرمان را در سطح مدرن جايگزين مي کنند. به عبارت ديگر، کنترل از يک ابزار فيزيکي به يک رابطه رفتاري تبديل مي شود.
يکي از مزاياي مهم حذف فرمان، ارتقاي ايمني است. فرمان به عنوان نقطه اصلي تصميم هاي ناگهاني انسان عمل مي کرد؛ تصميم هايي که گاهي با خطا همراه بودند. هنگامي که کنترل به صورت کامل به خودرو واگذار شود، تصميم ها الگوريتمي، پيوسته و بدون هيجان هاي انساني خواهند بود. خودرو مي تواند برخوردهاي احتمالي را پيش از شکل گيري پيش بيني کند و از طريق سامانه هاي حرکتي خود واکنش مناسب ارائه دهد.
با اين حال، حذف کامل فرمان چالش هاي خاص خود را دارد. نخستين چالش، اعتماد سرنشين است. زماني که کنترل فيزيکي از دسترس خارج شود، فرد بايد مطمئن باشد که خودرو در هر لحظه قادر است بهترين تصميم را بگيرد. به همين دليل طراحان، سامانه هاي شفاف نمايش اطلاعات را در کابين قرار مي دهند تا سرنشين از وضعيت لحظه اي حرکت، خطرات احتمالي و تصميم هاي خودرو آگاه باشد. اين شفافيت نقش مهمي در ايجاد احساس امنيت دارد.
چالش دوم، قوانين است. تا پيش از طراحي خودروهاي بدون فرمان، قوانين بر اساس حضور راننده انساني تعريف شده بودند. حذف فرمان، ضرورت تدوين مقررات تازه اي را ايجاد مي کند که نقش انسان را نه به عنوان راننده، بلکه به عنوان سرنشين تعريف کند. در اين ساختار حقوقي جديد، مسئوليت ها، استانداردها و چارچوب هاي ايمني بايد بازنويسي شود.
از نظر فني، خودروهاي بدون فرمان بايد توان مديريت کامل در شرايط سخت را داشته باشند. مسيرهاي لغزنده، جاده هاي باران زده، ترافيک سنگين يا شرايط کم نور، نمونه هايي هستند که در آنها کنترل دستي گاهي نقش مکمل داشت. در خودروهاي جديد، هوش خودرو بايد بدون دخالت انساني اين شرايط را پيش بيني و مديريت کند. اين مسئله نيازمند پردازش تصوير پيشرفته، نقشه برداري لحظه اي و تحليل رفتار خودروهاي ديگر است.
در نهايت، طراحي خودروهاي بدون فرمان نماد گذار از دوره رانندگي به دوره تجربه است. خودرو ديگر ابزاري نيست که با آن رانندگي کنيم؛ بلکه محيطي است که در آن حرکت مي کنيم. حذف تجهيزات سنتي نه تنها طراحي را ساده تر و آينده نگرتر مي کند، بلکه ساختار اجتماعي و فرهنگي استفاده از خودرو را نيز دگرگون خواهد کرد.