سامانه تشخيص خطر انساني چگونه رفتار رانندگان را پيش بيني مي کند
يکي از پيچيده ترين چالش هاي خودروهاي خودران نه جاده است و نه حسگر، بلکه رفتار انسان است؛ انساني که ممکن است ناگهاني تغيير خط دهد، با تلفن همراه صحبت کند، با سرعت متغير حرکت کند يا بدون علامت ترمز بگيرد. سامانه تشخيص خطر انساني براي حل همين مشکل طراحي شده است. اين سامانه با تحليل حرکات بدني، نوسان فرمان، زاويه خودرو، الگوي سرعت، فاصله ناگهاني از خطوط و رفتار نامتعارف، رانندگان معمولي را از چند صد متر جلوتر ارزيابي مي کند و احتمالات خطر را پيش بيني مي کند.
به گزارش خودران، رفتار رانندگان انساني يکي از مهم ترين عناصر بي ثباتي در ترافيک شهري است. خودروي خودران مي تواند پيچيده ترين شرايط آب و هوايي يا کمبود ديد را مديريت کند، اما رفتار راننده انساني که ناگهان تصميم غيرمنتظره مي گيرد، همچنان يک تهديد اصلي باقي مي ماند. سامانه تشخيص خطر انساني براي پاسخ به اين مسئله ساخته شده است؛ سامانه اي که به جاي آنکه فقط به وقايع نزديک واکنش نشان دهد، رفتار احتمالي رانندگان چند صد متر جلوتر را پيش بيني و تحليل مي کند.
اين سامانه بر يک اصل مهم تکيه دارد: رفتار خطرناک قبل از وقوع حادثه نشانه هاي کوچک اما قابل اندازه گيري دارد. براي مثال لرزش هاي کوچک فرمان، نوسان خطي، تغيير نامنظم سرعت، زاويه غيرطبيعي خودرو نسبت به خط جاده يا حرکت نامتعارف در فاصله کم با خودروي جلو. سامانه با ترکيبي از تصويربرداري، سنجش برد و تحليل حرکات، اين نشانه ها را استخراج مي کند و احتمال خطر را محاسبه مي کند.
هنگامي که يک راننده رفتار نامتعارف دارد، خودروي خودران فقط هشدار نمي دهد، بلکه عمليات پيشگيرانه انجام مي دهد. اگر رفتار خودروي پيش رو زمينه ساز خطر باشد، خودروي خودران فاصله را افزايش مي دهد، سرعت را کاهش مي دهد و جريان حرکتي را نرم مي کند تا در محدوده امن بماند. اين پيش بيني باعث مي شود برخوردهاي ناگهاني، ترمزهاي غيرمنتظره و انحراف هاي خطرناک به شکل چشمگيري کاهش يابد.
يکي از بخش هاي پيچيده اين سامانه، تشخيص رفتارهاي فراخطري است. براي مثال، راننده اي که در حال کار با تلفن همراه است، راننده اي که دچار خستگي است، يا راننده اي که رفتار تهاجمي دارد. هر يک از اين رفتارها الگوهاي حرکتي مخصوص به خود دارند. خودروي خودران با استخراج اين الگوها از چند صد متر جلوتر، سطح خطر را مي سنجد و واکنش مناسب را انتخاب مي کند.
اين فناوري نه تنها در بزرگراه، بلکه در شهر نيز اهميت حياتي دارد. در شهر، رفتارهاي غيرقابل پيش بيني به دليل فضاي کم، تراکم بالا و حضور عابر بيشتر است. خودروي خودران با تحليل لحظه اي رفتار رانندگان، مسير را نرم تر انتخاب مي کند و مانع شکل گيري زنجيره خطر مي شود.
در مسيرهاي بين شهري نيز اين سامانه حياتي است. سرعت هاي بالا، تغيير ناگهاني مسير، سبقت هاي غيرعلمي و واکنش هاي ديرهنگام از جمله عواملي هستند که مي توانند به حادثه منجر شوند. تشخيص خطر انساني با پيش بيني اين رفتارها از فاصله دور، اجازه مي دهد خودروي خودران فضاي بيشتري براي تصميم گيري داشته باشد.
البته اين سامانه با چالش هايي روبه رو است. براي مثال، رفتار انسان هميشه قابل پيش بيني نيست و الگوهاي حرکتي ممکن است به سرعت تغيير کند. همچنين تشخيص تفاوت ميان خطاي معمول و خطر حقيقي نيازمند تحليل بسيار دقيق و داده گسترده است. خودرو بايد بتواند صدها نشانه کوچک را باهم ترکيب کند تا تصويري روشن از وضعيت واقعي بسازد.
با وجود اين چالش ها، سامانه تشخيص خطر انساني يکي از گام هاي مهم در ايمن سازي رانندگي خودکار است. اين سامانه به خودروي خودران کمک مي کند نه فقط به جاده واکنش نشان دهد، بلکه رفتار انسان را نيز پيش بيني کند. نتيجه، حرکتي هوشمندتر، آرام تر و امن تر است. اين فناوري در نهايت به کاهش تصادف، افزايش اعتماد سرنشينان و هماهنگي بيشتر ميان خودروهاي خودران و رانندگان انساني منجر مي شود.